| Spójrz na ten asfaltowy pazur co topi niebo z celofanu! | Dis d |
| Huczący lej sprężonych gazów wytryska z niewidocznych kranów! | Dis d |
| Płonący tiul falami dwiema niknąc odsłania czerni odlew | cis e h |
| A tam jest otchłań w której nie ma miejsca na jeden ludzki oddech... | fis d0 fis a |
| Komórkom tkankom plastrom miodu żyłkom na liściu pajęczynom | Dis d |
| Wszystkim strukturom kryształowym w sposób ten sam i żyć i ginąć! | Dis d |
| Każde poczuje unerwienie ten ból na wskroś duszności atak | cis e h |
| Gdy się rozłazi ciało ziemi pod czarnym palcem antyświata! | fis d0 fis a |
| Za tą zasłoną która płonie, uparcie żyliśmy - owady | d E g |
| Wierzące w trajektorie komet, w siebie, w pomyślne gwiazd układy | d E g |
| Teraz ten paluch nas rozdusi jak wszy schwytane w światła smudze | Dis d |
| I gwiazd posypią się okruchy, by schnąć na proch w tej centryfudze | g f0 A7 A |
| W tym wirze my już proch znikomy skorupki krabów planet jajek | Dis d |
| Ziemia porosła w nocny płomyk jaki przeważnie próchno daje | Dis d |
| Krążymy w osypisku gwiazd, dwa niewidoczne ziarnka soli | cis e h |
| I ginie świat, a nas, a nas; tych kilka małych miejsc | fis f0 fis a |
| Wciąż boli | d |
Dodane 01.10.2017 przez DX
