| Po rudej ziemi grabarz żuk pomału |
a E a E
|
| Swą kulę ziemską ku jej losom toczy |
C d E
|
| Po rudych kudłach umęczone fauny |
a E a E
|
| Drapią się, chyłkiem ocierając oczy |
C d E
|
| Doniosły tutaj moje sztywne zwłoki |
a E a E
|
| Abym obejrzał to, com dawno wyśnił |
C d E
|
| Dwór opuszczony, deski w miejsce okien |
a E a E
|
| Ciszę tak wielką, że słychać ruch myśli |
C d E
|
| Tutaj był kiedyś Rzym mój, Grecja moja |
a G C G
|
| W świątyniach stodół mieszkał Bogów zagon |
a G C G
|
| Stojąc w obejściu w pozłocistych zbrojach |
C C a F
|
| Na moje walki patrzyli z powagą |
C a F G C
|
| Tutaj ukryłem srebrnostrunną lirę |
a G C G
|
| Która się stała duszą tego dworu |
a G C G
|
| Tutaj indykom czytając Szekspira |
C C a F
|
| Drżałem o losy swego Elsynoru |
C a F G C
|
| W tumanach kurzu tańczyły rusałki |
a G C G
|
| Nimfy w dziewannach uwodziły wzrokiem |
a G C G
|
| A ja – Don Kichot wciąż niesyty walki |
C C a F
|
| Świat ten mierzyłem małym groźnym krokiem |
C a F G C
|
| Potem mnie długo, długo tu nie było |
a G C G
|
| I oto wracam z najdalszej podróży |
a G C G
|
| Stamtąd, gdzie nic się z marzeń nie spełniło |
C C a F
|
| Tu, gdzie najgorsze sprawdzają się wróżby |
C a F G C E
|
| W martwych pejzażach skrzydłem ptak nie strzepnie |
a E a E
|
| Zgwałconej nimfie grobem szara łąka |
C d E
|
| Wróżka mych losów milknie, głuchnie, ślepnie |
a E a E
|
| Na fauny czeka wrzaskliwa nagonka |
C d E
|
| Ręka poprawia obsunięty całun |
a E a E
|
| Zimne powieki nasuwa na oczy |
C d E
|
| Po rudej ziemi grabarz żuk pomału |
a E a E
|
| Swą kulę ziemską ku jej losom toczy |
C d E
|
| Po rudej ziemi grabarz żuk pomału |
a E a E
|
| Swą kulę ziemską ku jej losom toczy |
C d E a
|
Dodane
06.04.2024
przez Zbik