| Jak daleko od źródeł swoich rzeka odpływa, | e |
| Wyrzeźbiwszy własne granice; | e |
| Niesie szlam wypłukany z ciemnych głębin i wzywa | C |
| Do radości słonecznym odbiciem… | C D G |
| Ale płyną nią szczątki na światło nieczułe, | a e |
| Bo obrosłe ciemnością i mułem. | C B0 H |
| Obojętny brzeg – płaski, lecz nad wszystko wyniosły | e |
| Rzeki nurt nieuchronnie wyzyska: | e |
| Karmi trawy i bagna, co z nicości wyrosły, | C |
| Więc na nicość niezmiennie nieczułe: | C D G |
| Tak tworzą się z rzek – | a e |
| Rozlewiska… | C B0 H (e e9 H) |
| Duszny upał się szerzy, w przerażonym powietrzu | e |
| Krążą chmury żarłocznych owadów; | e |
| Nie odnaleźć tu brzegów ni obszarów nie zmierzyć, | C |
| Tylko wdychać opary rozkładu! | C D G |
| Ani wody źródlanej nie odnaleźć czystości, | a e |
| Ani głębi, ni głębokości! | C B0 H |
| Gdzie jest cel tych taplawisk, co choć dążą do morza, | e |
| Roztapiają się wciąż w grzęzawiska? | e |
| Nurt się pławi w kałużach, bagno – bagnem odciska, | C |
| Niemożliwe – ni powódź, ni pożar… | C D G |
| Tak tworzą się z rzek – | a e |
| Rozlewiska… | C B0 H (e e9 H) |
| Żeby rzekę odszukać – trzeba w niej się zanurzyć, | e |
| Dać okleić się tym, co nią płynie; | e |
| W dno muliste się wpatrzyć, gdzie się prąd po nim struży, | C |
| Bo – co na dnie – nigdy nie zginie! | C D G |
| Ale rzeka to ledwie źródła płynne jest ciało, | a e |
| A gdzie dusza? Gdzie źródło zostało? | C B0 H |
| W źródle siła i trwanie, ukojenie pragnienia, | e |
| Dźwięk daleki, a przecież jedyny! | e |
| Więc za dźwiękiem, pod prąd rzeki mętnej, zgubionej | a e |
| Trzeba czołgać się, pełznąć i płynąć, | a e |
| Bo tylko się – źródło – nie zmienia. | C B0 H |
| Bije wodą przeczystą, | a |
| Z głębin ziemi zrodzoną | e |
| I żyje wciąż wbrew | e a |
| Rozlewiskom… | C B0 H (e) |
Dodane 31.08.2018 przez Zbik