| W trzydziestym ósmym roku życia | D A |
| Pod koniec dwudziestego wieku, | h G A D |
| Co nic już chyba do odkrycia | D A |
| Nie ma ni w sobie, ni w człowieku – | fis E7 A |
| Za czarne pióro i atrament | G g D h |
| Chwytam, by spisać swój testament. | D A D |
| Za mną już liczba chrystusowa | D A |
| Ofiarnym kozłom przypisana, | h G A D |
| Kiedy niewinna spada głowa | D A |
| Za cudze grzechy – czyli za nas, | fis E7 A |
| By z życia się wymknąwszy sideł | G H7 e g |
| Uschnąć w relikwię wśród kadzideł. | D A D |
| Przede mną dziesięć lat niepewnych, | h Fis |
| Gdy każdy zmierzch mężczyznę miażdży, | a e |
| Od wewnątrz pośpiech szarpie gniewny, | Cis0 h |
| A z nieba mu znikają gwiazdy. | F0 Fis |
| Który to przetrwa ten – dożyje | e A Fis h |
| Zaszczytu, że sędziwie zgnije. | g D A D |
| Mniej ważne – ile czasu trawisz, | a e |
| Niż – z jakim trawisz go wynikiem. | g d |
| Niejedną twarz mi los przyprawił: | B F |
| Byłem już zdrajcą i pomnikiem, | B A |
| Degeneratem, bohaterem, | B F A F0 |
| A wszystkie twarze były szczere. | d A D |
| Patrzono na mnie przez soczewki | D A |
| Miłości, złości, interesu, | h G A D |
| Przeinaczano moje śpiewki, | D A |
| By się stawały tym, czym nie są. | fis E7 A |
| Tak używano mnie w potrzebie | G g D h |
| Aż dziw, że jeszcze mam ciut siebie. | D A D |
| Poza tym zresztą mam niewiele. | D A |
| Wpływy przejadłem i przepiłem. | h G A D |
| Co nieco w duszy tkwi i w ciele | D A |
| (Co duszy wstrętne – ciału miłe), | fis E7 A |
| Więc nie zostawiam potomności | G H7 e g |
| Kont, akcji ani posiadłości. | D A D |
| Pierwszej małżonce mojej, Ince, | h Fis |
| Nim się wyrazi o mnie szpetnie, | a e |
| Zostawiam nasze wspólne sińce – | Cis0 h |
| Pamiątki z wojny wieloletniej. | F0 Fis |
| Ja się przeglądam w tych orderach, | e A Fis h |
| Bo to, co boli – nie umiera. | g D A D |
| Zaś drugiej mojej połowicy | a e |
| Niczego nie zapiszę za nic, | g d |
| Bo choćbym nie wiem jak policzył – | B F |
| I tak mnie za rozrzutność zgani; | B A |
| Więc nim się zrobi krótkie spięcie – | B F A F0 |
| „Kocham cię” – piszę w testamencie. | d A D |
| Także synowi memu, Kosmie | D A |
| Niewiele mam do zapisania. | h G A D |
| Nie wiem co będzie, gdy dorośnie: | D A |
| Czy zada cios mi, czy pytania | fis E7 A |
| I próżno mi się dzisiaj biedzić, | G g D h |
| Czy znajdę na nie odpowiedzi. | D A D |
| Paci zabawek nie pomnożę, | D A |
| A zapisuję jej przestrogę, | h G A D |
| Że choć się wiecznie bawić może – | D A |
| Nie taką jej wyśniłem drogę. | fis E7 A |
| Lecz snem nie będę córki dręczył: | G H7 e g |
| Zjawi się drań, co mnie wyręczy! | D A D |
| Przykra to myśl, że – gdy czterdziestkę | h Fis |
| Poranny wieszczy reumatyzm – | a e |
| Tak łatwo w ten testament mieszczę | Cis0 h |
| Wszystkie me lary i penaty: | F0 Fis |
| Gitarę, książki i zapiski, | e A Fis h |
| Butelkę po ostatniej whisky. | g D A D |
| Nic nie zapiszę więc Wałęsom, | a e |
| Pawlakom, Strąkom i Urbanom, | g d |
| Co codziennością naszą trzęsą, | B F |
| A ja ich muszę strząsać rano. | B A |
| I przyjaciółki mej Grabowskiej | B F A F0 |
| Grę z nimi biorę za słabostkę. | d A D |
| Zostały jeszcze pieśni. One | D A |
| Już, chcę czy nie chcę, nie są moje. | h G A D |
| Niech cierpią los swój – raz stworzone | D A |
| Na beznadziejny bój z ustrojem. | fis E7 A |
| Sczezł ustrój, a słowami pieśni | G g D h |
| Wciąż okładają się współcześni. | D A D |
| Ja z nimi nic wspólnego nie mam | D A |
| (To znaczy z ludźmi, nie z pieśniami) | h G A D |
| Niech sobie znajdą własny temat | D A |
| I niech go wyśpiewają sami. | fis E7 A |
| Inaczej zdradzą wielbiciele | G H7 e g |
| Że nie pojęli ze mnie wiele. | D A D |
| Partnerzy także źródłem troski – | h Fis |
| Ciąży przyjaźni kamień młyński: | a e |
| Niezbyt wysilał się Gintrowski, | Cis0 h |
| Nazbyt wysilał się Łapiński. | F0 Fis |
| Tyleśmy wspólnie wznieśli modlitw – | e A Fis h |
| Rozeszliśmy się bez melodii. | g D A D |
| W ten czas tak marny, hałaśliwy, | a e |
| Gdy szybki efekt myśl połyka, | g d |
| Chóralne plączą się porywy, | B F |
| Muzyka wszelka w zgiełku znika. | B A |
| Lecz, chociaż z nieuchronnym smutkiem, | B F A F0 |
| Każdy niech swoją nuci nutkę. | d A D |
| O, nie samotne to nucenie! | D A |
| Ani obejrzy się pustelnik – | h G A D |
| Zjawią się wielcy ocaleni | D A |
| Z historii rusztów i popielnic | fis E7 A |
| By szydzić wprzód a potem kusić | G H7 e g |
| I do sprostania im przymusić. | D A D |
| Bo nie przypadkiem przeszli czyściec | h Fis |
| Odsiani z mód wartkiego ścieku | a e |
| Po to by istnieć (a nie błyszczeć) | Cis0 h |
| I wieść dysputę o człowieku. | F0 Fis |
| W przepyszne wciągną cię katusze | e A Fis h |
| Nie byle jakie łby i dusze. | g D A D |
| Dyskusja z nimi więc jest czysta. | a e |
| Podstępna tylko z naszej strony. | g d |
| Czym grozi nam antagonista | B F |
| Co przed wiekami pogrzebiony? | B A |
| A dodam jeszcze myśl, że i my | B F A F0 |
| Niedługo już będziemy z nimi. | d A D |
| To samo pod rozwagę daję | D A |
| Kochankom moim bez wyjątku: | h G A D |
| Jakże do syta tym się najeść | D A |
| Co końcem było od początku? | fis E7 A |
| Imion rozkoszy więc nie podam, | G H7 e g |
| Bo życia mało, czasu szkoda. | D A D |
| Dlatego też się kończyć godzi. | h Fis |
| Nie wiem, czy jeszcze co napiszę, | a e |
| Lecz tylem już wierszydeł spłodził, | Cis0 h |
| Że jest czym okpić po mnie ciszę. | F0 Fis |
| Zwłaszcza że póki słońce świeci | e A Fis h |
| Wciąż będą rodzić się poeci. | g D A D |
| Jak ja bezczelni i bezradni | a e |
| Spragnieni grzechu i spowiedzi | g d |
| I jedną nogą już w zapadni, | B F |
| Dociekający co w nich siedzi, | B A |
| Co wciąż nieuchronności przeczy, | G H7 C0 e |
| Że może życie jest do rzeczy. | D A G g D |
Dodane 01.08.2018 przez Pan_Kmicic4
