| Znajoma Rosjanka nad kieliszkiem twierdzi, | a E |
| Że poeta – poetą staje się po śmierci. | E7 a |
| – Śmierć samobójcza pasuje poecie – | A7 d |
| Mówi, pokazując Jesienina zdjęcie | G C |
| Po zdjęciu z pętli. Ale twarz poety | A d |
| Jak każda twarz martwa wygląda, niestety. | a E7 a |
| Śmierć jakakolwiek – to zrządzenie boskie, | a E |
| Lecz w Związku Radzieckim pismem wielbić Rosję | E7 a |
| To w latach dwudziestych igranie ze zgonem, | A7 d |
| Gdy płomienie nadziei stawały się płonne, | G C |
| Najcichsze słowo mogło zrodzić zemstę | A d |
| A sam fakt życia stawał się przestępstwem. | a E7 a |
| Więc przypuszczenie myśl nieufną biesi: | a E |
| Może Jesienin sam się nie powiesił… | E7 a |
| Nim sakwojaż w paski pociął miast powroza | A7 d |
| Ręką – potem białą – jak rosyjska brzoza | G C |
| Nim sprawdził, czy wytrzyma ciężar tak ogromny | A d |
| Decyzji – mówią, że już był nieprzytomny. | a E7 a |
| Skąd rany na twarzy, jakby pisał czołem | a E |
| Schylonym po śmierci nad odległym stołem? | E7 a |
| Skąd ślady na ciele po pobiciu sine, | A7 d |
| Jakby miał się bronić przed swym własnym czynem? | G C |
| Ktoś musiał mu pomóc w przejściu w nieśmiertelność | A d |
| W zamian za nieobecność w tym, czym jest codzienność… | a E7 a |
| Lecz znajoma Rosjanka macha na to ręką: | a E |
| Zbrodnia dla niej – zwykłością, samobójstwo – męką. | E7 a |
| Dać się zabić to klęska, słabość i pokora, | A7 d |
| W samobójstwie poety – czyn i metafora! | G C |
| Więc szepce: „Gołubczik, tyś moim Sergiuszkiem…” – | A d |
| I wisi Jesienin. Wisi nad jej łóżkiem. | a E7 a |
Dodane 22.07.2018 przez Pan_Kmicic4
