| Tyle słów namawia, żeby im zaufać; | f Gis b f |
| Ostrzem tnie rozumu lub pasją wybucha, | b b9/C C |
| Ku niebu uniesie lub o ziemię ciśnie. | b b7/Gis b6/G f (b C7) |
| Jednak ufać – znaczy uchylić przyłbicy | f Gis b f |
| Komuś, kto się mylić może lub źle życzyć; | b b9/C C |
| Więc na cios wystawiasz to, co najwrażliwsze. | b b7/Gis b6/G (Cis C7) |
| Chociaż – jeśli słowom ufać się nie daje – | Cis F0 b C7 |
| Cóż pozostaje? | f b C7 f (b C7) |
| Tak wierzymy w miłość, kiedy się pojawi, | f Gis b f |
| Życie snem nasyci i przed jawą zbawi, | b b9/C C |
| A trwaniu ruch nada wzniosłym niepokojem. | b b7/Gis b6/G f (b C7) |
| Jednak kochać – znaczy połączyć się z lustrem | f Gis b f |
| Które przecież zniknie i zostawi pustkę, | b b9/C C |
| Jakiej nie wypełni żadna noc we dwoje. | b b7/Gis b6/G (Cis C7) |
| Choć – jeśli miłości już wierzyć nie umiem – | Cis F0 b C7 |
| Cóż ja rozumiem? | f b C7 f (b C7) |
| Na siebie liczymy, że nam starczy krzepy, | f b |
| By o własnych siłach przebyć świata przepych | G7 C |
| I mieć zeń choć tyle, co się dźwignąć zdoła. | Cis b b9 (C7) |
| A przecież się nieraz grunt spod stóp obsunie | f b |
| I siebie samego nie potrafisz unieść, | C Cis |
| Przed własną bezsiłą chętnie chyląc czoła. | b f C7 (b9/C C7) |
| Choć – jeśli na siebie nie możesz już liczyć – | Cis F0 b C7 |
| Czyż jesteś niczym? | f b C7 f (b C7) |
| Tyle wiar tym, którzy na siebie nie liczą, | f Gis b f |
| Powolność nakazom płaci obietnicą | b b9/C C |
| Nieziemskiej miłości, wiecznego przepychu. | b b7/Gis b6/G f (b C7) |
| Każdy zaś nakazy wypełnia jak umie | f Gis b f |
| I wierzy, że wierząc – nie musi rozumieć, | b b9/C C |
| Czemu krew przelewa i popioły wdycha. | b b7/Gis b6/G (Cis C7) |
| Więc ów, kogo wiar tych oferta nie ruszy – | Cis F0 b C7 |
| Czyż nie ma duszy? | f b C7 f |
Dodane 09.08.2018 przez Pan_Kmicic4
