| Umierał towarzysz niedoli w Riazaniu. | a a4 |
| Umierał w milczeniu, wszyscy wokół spali. | a a4 |
| Dziesięciu leżało na jednym posłaniu. | a a4 |
| Czekałem, aż umrze, bo miał ciepły szalik. | a D/A a |
| Dostał go, gdy uciekł z obozu w Majdanku | a a4 |
| I – błądząc po lasach – trafił do AK. | a a4 |
| Nosił go wtedy jeden z partyzantów, | a a4 |
| Którzy go znaleźli dziesiątego dnia. | a D/A a |
| Ten partyzant zginął potem za Niemcem w pogoni, | a a4 |
| Gdy front już się zbliżał i wschód łuną lśnił. | a a4 |
| W partyzanckim spadku dostał szalik po nim | a a4 |
| I broń, którą potem złożyć – rozkaz był. | a D/A a |
| W szaliku tym wzięli go wyzwoliciele | a a4 |
| I zawieźli nocą na lubelski zamek. | a a4 |
| Potem krótki etap i w godzin niewiele | a a4 |
| Znowu się przed nim otworzył Majdanek. | a D/A a |
| Tam czekał na wyrok bez sądu, bez słowa, | a a4 |
| Czytając na ścianach swoje własne znaki. | a a4 |
| Lecz inna strażników na wieżyczkach mowa | a a4 |
| I nocą zimniejsze bywały baraki. | a D/A a |
| Co dzień swoją przyszłość czytał w dwóch kamykach: | a a4 |
| Czarny – wschód, biały – to w Polsce zostanie. | a a4 |
| Potrząsał je w dłoni i oczy zamykał – | a a4 |
| Takeśmy się razem znaleźli w Riazaniu. | a D/A a |
| Czekałem, aż umrze, kiedy wszyscy spali, | a a4 |
| Trochę myśląc, jak łatwo człek bez śladu znika. | a a4 |
| A potem przysnąłem. Wtedy go zabrali. | a a4 |
| Rano widziałem trupa. Był już bez szalika. | a D/A a |
Dodane 14.10.2018 przez Pan_Kmicic4