| Gdy powróciła znów na scenę, | a E7 |
| Z początku nie chciał nikt w to wierzyć, | E7 a |
| Widownia była przecież pusta, | a E7 |
| Nie licząc stróży i żołnierzy, | E7 a |
| Ale rozniosło się po mieście, | A7 d |
| Że znowu jest, że zagra ponoć, | d a |
| Więc się zaczęli schodzić gapie, | a E7 |
| choć bilet mógł kosztować słono. | E7 a |
| Przyszliśmy my – jej wielbiciele, | A7 d |
| Już przerzedzeni, postarzali | d a |
| I po raz pierwszy znów po latach | a E7 |
| Niektórzy z nas się spotykali; | E7 a |
| A ona była trochę inna, | A7 d |
| Choć przecież kostium był ten sam | d a |
| I takim wzrokiem – jak my jej – | a E7 |
| Zaczęła się przyglądać nam. | E7 a |
| Dopiero kiedy się ruszyli | a E7 |
| Ci z biletami darmowymi, | E7 a |
| Żeby znów ściągnąć ją ze sceny | a E7 |
| I żeby poszła razem z nimi – | E7 a |
| Poderwaliśmy się w obronie, | A7 d |
| Choć nie mówiła ani słowa | d a |
| I zażądaliśmy spektaklu, | a E7 |
| I grać zaczęła go od nowa. | E7 a |
| Nie było w nim już tej radości | A7 d |
| I zaszły w nim widoczne zmiany – | d a |
| Pojęliśmy, że nowy dramat | a E7 |
| Dopiero będzie napisany, | E7 a |
| Ale i tak się stało jasne | A7 d |
| Jak jej nam bardzo było brak, | d a |
| Gdy ją zagłuszać jęli wrzaskiem | a E7 |
| Ci, którym było to nie w smak. | E7 a |
| Niespodziewanie nam pomogli | a E7 |
| Jej nowi wielbiciele młodzi | E7 a |
| Wielbiący ją, jak starą gwiazdę, | a E7 |
| Co zamiast spadać – nagle wschodzi. | E7 a |
| I na ramionach ją ponieśli | A7 d |
| Z tą siłą, której nam nie stało, | d a |
| A ona miała twarz poważną, | a E7 |
| W której coś jakby odmłodniało. | E7 a |
| Wróciły pieśni – lecz bez złudzeń | A7 d |
| I tylko trochę chyba żal nam, | d a |
| Że panna S., choć znowu z nami, | a E7 |
| Już nie jest tak sentymentalna. | E7 a |
| A może lepiej to i dla niej | A7 d |
| I dla tych, których z sobą ma – | d a |
| Sentymentalnie stwierdza z dala | a E7 |
| Pokorny sługa jej – J.K. | E7 a |
Dodane 16.04.2016 przez DX
