| Odkopywaliśmy miasto Pompeję |
e
|
| Jak się odkrywa spodziewane lądy, |
A
|
| Gdy okiem ludzkim nie widziane dzieje |
a
|
| Jutro ujrzane potwierdzą poglądy, |
e
|
| Z których dziś jeszcze głupców tłum się śmieje. |
a H7 e
|
| W miarę kopania miejski cień narastał |
G
|
| Jakbyśmy wszyscy wracali do domu, |
D
|
| Wjeżdżając wolno w świt wielkiego miasta |
a
|
| Cicho, by snu nie przerywać nikomu, |
e
|
| Tylko pies szczekał i łańcuchem szastał. |
a H7 e9
|
| – Czemu pies szczeka, rwie się na łańcuchu? – |
e
|
| Szybkie dłonie masują mięśnie dostojnika, |
A
|
| Który w łaźni na własnym kołysząc się brzuchu |
a
|
| Wydaje rozkazy, pyta niewolnika. |
e
|
| – Pies szczeka bo się boi wielkiego wybuchu! |
a H7 e
|
| – Bzdura! Na chwilę przerwij, bolą kości, |
G
|
| Co z poetą którego rozkazałem śledzić? |
D
|
| – Nic nowego – meldują podwładni z ciemności – |
a
|
| W swoim mieszkaniu przy kaganku siedzi |
e
|
| I pisze za wierszem wiersz dla potomności. |
a H7 e9
|
| – Czemu pies szczeka, targa się po nocy? – |
e
|
| Tej którą objął twarz znieruchomiała. |
A
|
| – Bzdura, może chuligan trafił kundla z procy – |
a
|
| Mruczy, chce wydobyć uległość z jej ciała, |
e
|
| Ale ona w oknie utkwiła już oczy. |
a H7 e
|
| – Ziemia drży, czy nie czujesz? Objął ją od tyłu |
G
|
| I szepnął do ucha – to drżą członki moje! |
D
|
| Świat nie zginie, dlatego że bydlę zawyło – |
a
|
| Odwraca jej głowę i długo całuje, |
e
|
| Na dach pada gorące pierwsze ziarno pyłu. |
a H7 e9
|
| – Czemu pies szczeka, słychać w całym mieście? – |
e
|
| Więzień szarpie kratę, czuje duszny powiew. |
A
|
| – Strażnicy, otwórzcie! Ludzie, gdzie jesteście?! |
a
|
| – Ja jestem – żebrak spod muru odpowie; |
e
|
| Ślini się, nóg nie ma, drzemał przy areszcie. |
a H7 e
|
| – Ratuj mnie, wypuść! – Ten tylko się ślini |
G
|
| I ślina w ciemnościach już błyszczy czerwono. |
D
|
| – Mogę pomodlić się w jakiejś świątyni, |
a
|
| Tyle ich ostatnio tutaj postawiono; |
e
|
| Nic żaden z bogów dla nas nie uczyni! |
a H7 e9
|
| – Czemu pies szczeka? Patrz jak płonie niebo, |
e
|
| Z pieca wyciągaj bochenki niezdaro; |
A
|
| Ziemia dygoce, uciekać stąd trzeba, |
a
|
| Nie chcę być własnej głupoty ofiarą! |
e
|
| Weź wszystkie pieniądze i formę do chleba! |
a H7 e
|
| – Czemu pies szczeka?! Tak to już koniec, |
G
|
| Lecz jeszcze zabiorę te misy z ołtarza. |
D
|
| Nikt nie zobaczy, gdy wszystko zniszczone! |
a
|
| Nie zdążę, nie zdążę! Noc w dzień się rozjarza! |
e
|
| Biegnę, jak ciężko! Powietrze spalone… |
a H7 e9
|
| Psa, który ostrzegał, nikt nie spuścił z łańcucha. |
a
|
| Zastygł. |
H7
|
| Pysk otwarty, |
|
| Łapy w próg wtopione. |
(e)
|
| Podniosłem oczy i objąłem wzrokiem |
e
|
| Ulice, stragany, stadiony, sklepienia; |
G
|
| Wtem słyszę szmer – |
H7
|
| Pada z nieba popiół… |
a
|
| A to się tylko obsunęła ziemia |
e
|
| Pod czyimś szybkim, nierozważnym krokiem. |
a H7 e9
|
Dodane
17.03.2018
przez Alek
