| A kiedy będzie komunizm umierał |
e A7
|
| (W końcu okrutny garbus z urodzenia), |
e A7
|
| Czy zstąpi Człowiek pełen przebaczenia, |
e A7
|
| By pot mu z czoła śmiertelny ocierał? |
C H7 e
|
| Może przedwcześnie mówić o tym teraz, |
h fis
|
| Skoro wciąż żyje w spoconych wspomnieniach |
A h
|
| Czasów, gdy odniósł zwycięstwa garbate |
h fis
|
| Nad ludźmi – wierząc szczerze, że nad światem; |
C G
|
| Świat pragnął kary, szukał rozgrzeszenia |
F E
|
| I grzebał szczodrą łapką po kieszeniach, |
F E
|
| Bo wszystkie grzechy mają swą opłatę… |
C H7 (H7)
|
| Opłatą miał mu być pokuty kierat. |
e A7
|
| Więc, kiedy będzie komunizm umierał – |
e A7
|
| Zali opłata starczy na opłatek? |
C H7 e
|
| Czy – kiedy umrze – będą płakać po nim |
e A7
|
| Ci tylko, którzy zań za życia zmarli? |
e A7
|
| Czy w tych, co z objęć jego się wydarli, |
e A7
|
| Karłem się jakimś odrodzi po zgonie? |
C H7 e
|
| Nawet jeżeli płód ten się poroni – |
h fis
|
| Mogą zachować go ludzie „normalni” |
A h
|
| I przetrwa w słoju jak człowiecze strzępy, |
h fis
|
| Którymi karmił swe eksperymenty |
C G
|
| W laboratoriach łagrów i sypialni. |
F E
|
| Więc – kiedy umrze – wskrzeszą go bezkarni, |
F E
|
| Bezmyślni – myśląc, że jest niepojęty, |
C H7 (H7)
|
| I wychuchają czule w konchach dłoni, |
e A7
|
| Wierząc, że – dla nich wraca, a nie – po nich, |
e A7
|
| I może znowu go ogłoszą świętym! |
C H7 e
|
| Chyba że umrze, jak umiera krater, |
e A7
|
| Który nie cierpi w śmierci samotności; |
e A7
|
| Na stosie idei – płoną ludzie prości, |
e A7
|
| Jak dowiódł faszyzm, który był mu bratem. |
C H7 e
|
| Czy więc zamykać mu powieki zatem, |
h fis
|
| Gdy – rozpalone oczy do białości? |
A h
|
| Chce kartezjańska Europa wierzyć, |
h fis
|
| Że jest skazańca wolą – żyć lub nie żyć, |
C G
|
| A ziemię wszędzie użyźniają kości |
F E
|
| Tych, co nie mieli – woli możliwości. |
F E
|
| Więc, jeśli śmierć ta ma się tak rozszerzyć, |
C H7 (H7)
|
| Że będzie ślepym, oszalałym katem, |
e A7
|
| Co szczodrą rzezią żegna się ze światem – |
e A7
|
| Kto ma powitać ją i przy tym – przeżyć? |
C H7 e
|
| A może będzie tak, jak pisał Miłosz |
e A7
|
| O końcu świata – (A to śmierć potwora): |
e A7
|
| Staruszek grzebie w młodych pomidorach, |
e A7
|
| A nam się żyje, tak jak nam się żyło. |
C H7 e
|
| Na takiej stypie nieźle by się piło, |
h fis
|
| Gdyby nie pogrom, co zaledwie wczoraj, |
A h
|
| I pod nogami grunt jak ciało miękki: |
h fis
|
| Trawy dotykasz, jakbyś dotknął ręki, |
C G
|
| Co – chociaż martwa – wciąż do pieszczot skora. |
F E
|
| Jest w tym dotyku nieprzyjemny morał |
F E
|
| Apolityczne wzbudzający lęki. |
C H7 (H7)
|
| Umarł – pomyślisz – i co się zmieniło? – |
e A7
|
| A gdzie jest Wiara, Nadzieja i Miłość? – |
e A7
|
| Nowo nazwane stare drwią udręki. |
C H7 e
|
| A gdy komunizm w śmierci się nie zmieści, |
e A7
|
| Gryząc nas w oczy jak brudne pazury – |
e A7
|
| Z tych, co się skarżą, czy znajdzie się który, |
e A7
|
| Co go dobije na łożu boleści? |
C H7 (H7)
|
| Wiem, że myśl o tym z czułością się pieści, |
h fis
|
| Lecz gdy realne kroją się kontury, |
A h
|
| Gdy stal się staje sekatorem skóry – |
h fis
|
| Zabić – i przy tym siebie nie zbezcześcić – |
C G
|
| To niemożliwość. Kwadratura koła. |
F E
|
| Bezbronność zasad i zaśpiew Chochoła |
F E
|
| (Chyba że tylko jako temat pieśni…). |
F E
|
| Szkoda nas wszystkich do tej walki zgoła. |
C H7 (H7)
|
| Tam, gdzie jest człowiek, zawsze będą szczury |
e A7
|
| I krew, co wieczne spryskuje marmury. |
e A7
|
| Nam tylko stawić lub pochylić czoła… |
C H7 e
|
| Tam, gdzie jest człowiek, zawsze będą szczury |
e A7
|
| I krew, co wieczne spryskuje marmury. |
e A7
|
| Nam tylko stawić lub pochylić czoła… |
C H7 e
|
Dodane
15.02.2019
przez Pan_Kmicic4