Ofiara

Tekst: Jacek Kaczmarski

Muzyka: Jacek Kaczmarski

Wykonanie: Jacek Kaczmarski

Pijany listonosz ze świata modliszek	a
Przywozi mi listy i niszczy mi ciszę,	a
Której nie ma i tak;	d6 E7
Bo jest dziecko moje i sny atomowe,	a
I myśli, myśliwce, co są odrzutowe –	a
Ich huk – to dla mnie – znak.	d6 E7

I cóż, że podłogi są wypastowane,	a
Że zegar służąca nakręca co rano,	a
Wczorajsze umyje szkło…	d6 E7
Któż wie, kiedy Skrzynia się sama otworzy	a
Na głos – nam nieznany – ze znanych przestworzy,	a
By rzec, że stało się – To! To!	d6 E7 a

Co wtedy mam robić na drewnianym ganku,	a
Z brwią troski, w krawacie – i nad filiżanką	a
Z bezwzględnym fusem na dnie?	d6 E7
Jak dziecko ocalić? Ma chore migdałki,	a
Nie mogę w zagładę wszak wkroczyć – bez walki –	a
Nie jego bierzcie, lecz mnie! Lecz mnie!	d6 E7 a

A tu brać nikt nie chce, choć siódmych trąb brzmienia	a
Co chwilę mnie budzą i chęć odkupienia	a
Do gardła podchodzi mi.	d6 E7
Kochanek żony drwi kwaśnym oddechem,	a
Więc może odkupię ich grzech – moim grzechem –	a
Służąca, co szkło myje – lśni…	d6 E7

Jej – obcej – wywnętrzyć się można naprędce	a
Z najgłębszych tajemnic, gdy proszą już ręce	a
W imieniu napiętych ud.	d6 E7
Poświadczy krucyfiks, stół, piec, fisharmonia,	a
Że to, co trzymałem przy ustach i w dłoniach,	a
To była prośba o cud.	d6 E7 a

Więc lekarz rodziny, adwokat i żona	a
Oświadczą, że śnię, że zabawa skończona,	a
Że rozwód i wyjazd stąd…	d6 E7
Kochają się, jechać chcą gdzieś do Australii,	a
Więc rozumiecie, że muszę podpalić	a
Ten dom, by pojęli błąd! Ich błąd!	d6 E7 a

Płomienie z kredensów, wykładzin i krzeseł,	a
Grzyb dymu, co pustym się niebem poniesie –	a
To wszystko, co mogę dać,	d6 E7
By oni potrwali, zajęli się dzieckiem,	a
By mogli choć czas jakiś jeszcze bezpiecznie	a
Z życia, co warte – brać! Brać!	d6 E7 a

Ach, płacz był i krzyki, i desek jęk w żarze,	a
Po czym mnie biali gonili lekarze –	a
Za lęk, za przestrogę, za ból…	d6 E7
Niech spali się dom, zanim świat się wypali –	a
Wołałem, gdy ręce mi sprawnie wiązali,	a
Wywiązując się z ról, ze swych ról.	d6 E7 a

Sadziliśmy z małym gałązkę na brzegu.	a
Dziś musi z gałązki tej – krzywe być drzewo,	a
Lecz drzewo! Dla ludzi – strach!	d6 E7 a
Bo światłem to tylko – co nam prosto w oczy!	a
Człowiekiem – co człowiek krwi swojej utoczy –	a
Plus Leonardo i Bach.	d6 E7 a

Dodane 25.02.2018 przez Zbik