| Monachijskie buki z szarych powiek łzy | e Cis0 H7 |
| Nie utoczą, póki jesteś z nami Ty. | e a Cis0 H7 |
| Lecz gdy Cię wśród nas zabraknie, | e Cis0 |
| Kto zapragnie, kto załaknie, | e C0 |
| By wróciły dni… wróciły dni… wróciły dni? | H7 e H7 e |
| Ty – to metafora i wspomnienie dni, | e Cis0 H7 |
| Które ledwie wczoraj upływały w krwi. | e a Cis0 H7 |
| Kogo zechcesz, proś do tańca, | e Cis0 |
| Przecież prawem jest Powstańca, | e C0 |
| By mógł ziścić sny… mógł ziścić sny… mógł ziścić sny. | H7 e H7 e |
| Spójrz na żółte zdjęcie – sama czerń i biel – | a e |
| Miałeś przecież wzięcie, miałeś przecież cel. | a e |
| Zgódź się, że do tego celu | e Cis0 |
| Dziś następców strzela wielu | e C0 |
| Twych – na przykład ja, na przykład on, na przykład Zdzich. | H7 e H7 e |
| Dziś, śpiewając „sto lat”, myśleć trzeba wprost: | e Cis0 H7 |
| Braknie nam Gogola, by opisał „Nos”. | e a Cis0 H7 |
| Próżne moje twórcze męki | e Cis0 |
| Wobec zaciśniętej szczęki, | e C0 |
| W której polski głos i polski los… i polski los. | H7 e H7 e |
| Monachijskie buki zamykają cykl – | e Cis0 H7 |
| Tej akurat sztuki nie powtórzy nikt. | e a Cis0 H7 |
| Wacku, w liści tych szeleście | e Cis0 |
| Zdałoby się lat ze dwieście, | e C0 |
| By pociągnąć łyk, ojczyzny łyk, wolności łyk. | H7 e H7 e |
| Wacku, w liści tych szeleście | e Cis0 |
| Zdałoby się lat ze dwieście, | e C0 |
| By pociągnąć łyk, ojczyzny łyk, wolności łyk. | H7 e H7 e |
Dodane 10.10.2018 przez Pan_Kmicic4