| Manewry zawieszono nam, | a (d a d) |
| Wolno rozmawiać, palić, pić – | a d |
| Każdy ma los swój tworzyć sam | d a |
| I póki co – jak zechce – żyć. | F E7 |
| Konserwy kończą się i chleb | a (d a d) |
| Więcej już wart niż kiedyś pet. | a d |
| Z obietnicami siedmiu nieb | d a |
| Ksiądz do okopów naszych zszedł. | F E7 a |
| Ale co robić ma, gdzie iść | a |
| Komend i poligonów syn! | a E |
| Dlaczego wierzyć ma, że dziś | E E7 |
| Oczyści go z wczorajszych win! | E7 a |
| Jakże o jutrze myśleć ma, | A7 d |
| Jeśli ktoś dotąd myślał zań! | d a |
| Jak tu z okopu wyjść za dnia, | F a |
| Gdzie wszystko nagle czyha nań! | F E7 |
| Nie słucha kazań ni rozkazów | a |
| I w obietnice wiary brak, | a E |
| Wspomnienie oficerskich razów | E E7 |
| Podsuwa słodki zemsty smak… | E7 a |
| Ale o zemstę nawet – troska | A7 d |
| Rozpływa się wśród snów i słów, | d a |
| Że – przebaczenie – łaska boska | F a |
| Przyniesie tłumom błędnych głów. | F E7 a |
| Więc jeszcze dzień i jeszcze noc | a |
| I przed kolejną nocą trwoga, | a E |
| Że znów z okopów wrzaśnie moc: | E E7 |
| Dajcie nam wroga! Chcemy wroga! | E7 a |
| Karmiły kłamstwa nas i strach | A7 d |
| A – w prawdzie – nieład jest i głód! | d a |
| Być czyimś wrogiem – to nasz fach! | F a |
| Dajcie nam wroga! Gdzie jest wróg?! | F E7 a |
| Codziennie więc – ostatni raz | a (d a d) |
| Wolno rozmawiać, palić, pić, | a d |
| Zanim potwierdzi nowy czas, | d a |
| Że – nienawidzić – znaczy: żyć! | F E7 a (E7 a) |
Dodane 04.09.2018 przez Pan_Kmicic4