| Idzie ślepy lirnik z pochyloną głową | e |
| Krajem spustoszonym nawałami chwały. | E7 a |
| Nasłuchuje głosów, które brzmią grobowo. | a |
| Śpiewa o przeszłości za kusztyk gorzały. | a H7 e |
| Jest w gorzale prawda, ból jest i zabawa, | e |
| Zamęt w pustych głowach, interes w zamęcie. | E7 a |
| Nic nie wiedzą ludzie, więc pytają Dziada: | a |
| – Mów, co mamy robić? Mów, co z tego będzie? | a H7 e |
| – Z pismem błyskawic obyte źrenice | e C |
| Tak się rozwarły, że wzrok z nich wyplusnął, | e C |
| Gdy grom się w pomruk obrócił i w ciszę, | e C |
| W której świt chmurny przykucnął. | a H7 |
| Nie wiem, co będzie, bom ślepy wędrowiec, | e C |
| Lira ma – za mnie przebiera w tematach; | e C |
| Stara nadzieja czy cierpienia nowe? | e C |
| Kabza czy nowa krucjata? | a H7 |
| Pioruny prądem nabiły tę ziemię; | e C |
| Znów zawiązują się konfederacje, | e C |
| Rozprasza się pospolite ruszenie, | e C |
| Posągi – stoją na warcie. | a h |
| Kruszy się jedne, a kuje kolejne | e C |
| (Kując i zbroje przy tym, i kosy), | e C |
| Stare sztandary nieznana dłoń przejmie, | e C |
| Ze sztandarami i – losy. | a e |
| Skończył ślepy lirnik, co zostało – wypił, | e |
| Poszedł w swoją drogę przez popiół i śnieg | E7 a |
| I pytają ludzie: – Wróż to czy polityk? | a |
| Wariat czy poeta? Czy to wieszcz, czy szpieg? | a H7 e |
| Wywracają każde proroctwo na nice, | e |
| Kłócą się o znaki magiczne wśród pomstw. | E7 a |
| A on pod powieką widzi błyskawice, | a |
| Słyszy ciszę, co w pomruk się zmienia – i w grom. | a H7 e |
Dodane 08.08.2018 przez Zbik
