Kredka Kramsztyka

Tekst: Jacek Kaczmarski

Muzyka: Przemysław Gintrowski

Wykonanie: Przemysław Gintrowski

Kapodaster: III

I

Brwi drwina wspina się ku skroni	a
Oko uważne monokl ciśnie	a
Widziało Londyn, Rzym, Powiśle	E7
Jakże uniknąć ma ironii.	E7

Fryzura raczej salonowa	a
Krawat po drodze z garniturem	a
Znać sukces, dobry smak, kulturę	E7
Nic tylko patrzeć i malować.	E7

Ręka z cygarem i sygnetem	a
Swobodna władza nad warsztatem	a
Obycie z pędzlem i ze światem	E7
Wszak prawda – jest autoportretem.	E7

Patrzył na jego różne twarze	a
Madryt i Nowy Jork i Wiedeń	a
A on był Żyd warszawski jeden	E7
Lecz przede wszystkim był malarzem.	E7

A kiedy poznał szczyty sławy	a
Odwiedził matkę – jak co roku	a
I był, gdy zmarła, u jej boku	E7
I nie wyjechał już z Warszawy.	E7

Patrzył na jego różne twarze	a
Madryt i Nowy Jork i Wiedeń	a
A on był Żyd warszawski jeden	E7
Lecz przede wszystkim był malarzem.	E7

A kiedy poznał szczyty sławy	c
Odwiedził matkę – jak co roku	c
I był, gdy zmarła, u jej boku	G7
I nie wyjechał już z Warszawy.	G7

A on był Żyd warszawski jeden	h
Odwiedził matkę – jak co roku	h
I był, gdy zmarła, u jej boku	Fis7
I nie wyjechał już z Warszawy.	Fis7

II

Aaa	h
Aaa	h
Aaa	e
Aaa	e
Aaa	h Fis7 h

Trudno się dziwić naszej irytacji	h
Zapędzonych do usuwania śladów	h
Ostatecznego rozwiązania Judenfrage.	e

Przesypywaliśmy bezwładne ciała	h
Odarte z resztek tożsamości – pod przymusem.	h
Nie było w nich doprawdy nic ludzkiego,	e
Ot – duża ilość przejechanych kotów;	e
Nawet piękne zwierzęta – martwe budzą wstręt.	h (e)

Bohatersko powstrzymywaliśmy mdłości	h
(Grożące wyrokiem odruchy człowieczeństwa,	h
Podobnie jak lęk przed zarazą rozkładu).	e
Byliśmy przecież następni w kolejce.	h (e)

A więc żadne tam uprzedzenia rasowe,	h
Po prostu bliższa ciału – własna śmierć.	h (e)

Na czarno-białych kliszach dokumentów	h
Widać nasze odczłowieczone twarze.	h
Tylko bawiący się odciętą głową	e
Esesman odsłania swoje ludzkie oblicze.	e

Jego uśmiech wyraża wolną wolę	h
Istoty na najwyższym stopniu rozwoju.	h
Nie sposób się go nie bać – jest żywy i piękny,	e
I bezapelacyjnie tryumfujący.	e
Któż by ośmielał się wyznaczać granice	h
Jego wyobraźni i jawnej wszechmocy?	h

Bo przecież nie my.

e

Prawdziwe ofiary	h
Żyjące nadal z przetrąconym grzbietem	h
W walce o ochłap usprawiedliwienia.	h e

Trudno się dziwić naszej irytacji.

h (e)

III

Ja, co zdołałam wynieść z getta	a
Szkice na kartkach z kalendarza,	a
Wiem, jak potrafi życie stwarzać	E7
W słabnącej dłoni zwykła kredka.	E7

Sangwina barwy zeschłej krwi	a
Ożywia na papierze twarze	a
Wiecznie stężałe od przerażeń	E7
Dobiegających końca dni.	E7

A jeszcze chłopak z kamienicy	a
Jak przerażony zygzak głodu	a
Rozczapierzonym szponem zdobył	E7
Dorodną brukiew – szczyt słodyczy.	E7

Niezmordowana jest sangwina:	a
Nosi bezdomny Żyd, nim skona,	a
Dzieci na rękach i ramionach.	E7
Doprawdy Święta to Rodzina.	E7

A Kramsztyk umrzeć ma na schodach.	a
W pośpiechu niedobity malarz.	a
Jeszcze ostatni skarb ocala,	E7
Gdy mi ogryzek kredki podał.	E7

On wiarą w świat już się nie łudził	a
Znał Nowe Jorki i Paryże.	a
Wiedząc, że śmierć jest coraz bliżej	E7
Rzekł Rysuj ludzi.	E7

A Kramsztyk umrzeć ma na schodach.	a
W pośpiechu niedobity malarz.	a
Jeszcze ostatni skarb ocala,	E7
Gdy mi ogryzek kredki podał.	E7

On wiarą w świat już się nie łudził	c
Znał Nowe Jorki i Paryże.	c
Wiedząc, że śmierć jest coraz bliżej	G7
Rzekł Rysuj ludzi.	G7

Jeszcze ostatni skarb ocala,	h
Gdy mi ogryzek kredki podał.	h
Wiedząc, że śmierć jest coraz bliżej	Fis7
Rzekł Rysuj ludzi.	Fis7

Dodane 07.11.2018 przez Pan_Kmicic4