| Dziki to kraj i strach nim wędrować |
e G D C
|
| Mądry się boi, gdy jest czego bać się |
e G D C
|
| Nie ma jak życia i trzosu zachować |
e G D C
|
| Kiedy złoczyńcy prawem są na trakcie. |
e G D e
|
| Dzikie ich twarze i mowa zwierzęca |
a e a e
|
| Dusz śladu w ślepiach długo by tu szukać; |
e G D C
|
| Znęca się ten, nad kim życie się znęca, |
a e a e
|
| A zamęczyć człowieka – nie sztuka. |
G D/Fis e (a H7)
|
| Godny to kraj i mieszkańcy są godni, |
E A H E
|
| Głupiec czyn widzi, a mędrzec – przyczynę – |
A E A H
|
| Czar to jakowyś, czar na służbie zbrodni |
cis Gis cis A
|
| Ludzi odmienił, odmienił krainę. |
E A H E
|
| Drzemią tu dusze i oliwne gaje |
cis Gis cis Gis
|
| Winnic nasiona i wiedza uprawy – |
A H E H
|
| Lecz budząc się – człowiek człowiekiem się staje, |
cis Gis cis H
|
| A obudzić go – powód do sławy. |
E H E (H E)
|
| Ja tam dla sławy bym licha nie budził. |
cis gis cis
|
| Nie wierzysz w siebie, nie wierzysz więc w ludzi. |
A H E
|
| Nędzny to kraj, nie pożywi wędrowca, |
e G D C
|
| Skóra nań pęka wyschnięta ze szczętem; |
e G D C
|
| Po co nam błądzić wkoło po manowcach |
e G D C
|
| Co i przez Boga i ludzi przeklęte? |
e G D e
|
| Stęka czworonóg i człowiek się męczy |
a e a e
|
| W słońcu, co niszczy a nie opromienia. |
e G D C
|
| Gdzie nie ma deszczu, tam nie ma i tęczy – |
a e a e
|
| Wrót nadziei w niebieskich sklepieniach. |
G D/Fis e (a H7)
|
| Bogaty to kraj, bo skarby ukrywa |
E A H E
|
| W nędznej skorupie co słabych zniechęca; |
A E A H
|
| Błądzi, kto próby błądzeniem nazywa |
cis Gis cis A
|
| I drogowskazom swe losy poświęca. |
E A H E
|
| Spękanej ziemi słońce wyrwie złoto, |
cis Gis cis Gis
|
| Którego syty szukałby daremnie, |
A H E H
|
| A łza tęsknoty chroni przed spiekotą – |
cis Gis cis H
|
| Cóż po tęczy, gdy światło jest we mnie? |
E H E (H E)
|
| Nie zaspokoję tym światłem pragnienia. |
cis gis cis
|
| Być wciąż spragnionym – to nektar istnienia |
A H E
|
Dodane
19.07.2016
przez reuter