| Jak okiem sięgnąć opadają wody |
e C e C
|
| Dno obrzydliwie śliskie się wynurza |
a C H7 e
|
| W ruinach grodów alg się chwieją brody |
e C e C
|
| Bezptasia cisza, rybia śmierć w kałużach. |
a C H7 e
|
| Na szczycie góry w Arce skamieniałej |
a G a G
|
| Stoimy w szoku przesiąknięci wstrętem |
a G a H7
|
| Po długiej walce z burzą, wichrem, szkwałem |
e C e C
|
| Śmieszni jesteśmy pyszniąc się okrętem. |
e C H7 e
|
| Aaa.... |
e C D e e C D e (e C e C)
|
| A przecież mamy dosyć swoich twarzy |
e C e C
|
| Co do historii przejdą tak czy owak |
a C H7 e
|
| Każdy z nas własną wersję ma wydarzeń |
e C e C
|
| I nieraz w myślach już ją ubrał w słowa. |
a C H7 e
|
| Patrzymy więc na siebie podejrzliwie |
a G a G
|
| I odzyskany świat nam znika z oczu |
a G a H7
|
| Gniew nas ożywia w miejsce pięknych zdziwień |
e C e C
|
| Bóg z ust zgłodniałych śliną nam się toczy. |
e C H7 e
|
| Aaa... |
e C D e e C D e (e C e C)
|
| Cóż, pora iść; epoka nowa dnieje |
e C e C
|
| W której się każdy z nas sternikiem mieni. |
a C H7 e
|
| Kończymy naszą sławną odyseję |
e C e C
|
| By się niezgrabnie ślizgać wśród kamieni. |
a C H7 e
|
| W świat wypuszczone drapieżników pary |
a G a G
|
| Już węszą pierwszy łup – istnienie słabe. |
a G a H7
|
| Idziemy żyć od nowa w rytmie starym |
e C e C
|
| Żeby zbudować naszą Wieżę Babel. |
a C D h e
|
| Aaa... |
e C D e e C D e (e C e C e C e C h e)
|
Dodane
18.10.2020
przez Baltazar