| Ostro niczym brzytwa w oczy ukuł mnie brzask, |
e a H7
|
| otwieranych spustów w uszy wbił mi się trzask, |
e a H7
|
| odór strzelców jak wąż w moje nozdrza się wplótł, |
a e
|
| ważek zerwał się rój sponad zjełczałych wód |
a e
|
| i zaczęła się gra – okrutna! Okrutna! |
a H7
|
| Upadliście na brzuch, straciliście gdzieś kły, |
e
|
| nawet ten, co nad sznur szmat czerwonych się wzbił. |
E7 a
|
| Choć poduszkami z wilczych nor każdą znał, |
Fis7 F7 C7 H7
|
| choć do dziś żaden nie mógł dosięgnąć go strzał, |
Fis7 F7 C7 H7
|
| nawet on popadł w strach, spocił się, padł i drżał… |
a H7
|
| Skoro życie do wilków nie uśmiecha się |
e
|
| na cóż przeto je wiernie kochamy? |
E7 a
|
| A śmierć pięknie, szeroko szczerzy usta swe |
a e
|
| ze zdrowymi, silnymi zębami! |
C H7
|
| A więc wilczym uśmiechem wrogom śmiejmy się w twarz, |
e E7 a
|
| bo choć psy wciąż nie starły się z nami, |
H7 C7 H7
|
| krwią wytatuowany w śniegu lśni podpis nasz: |
a e
|
| nie jesteśmy już więcej wilkami! |
C H7 e
|
| Pełzaliśmy ogony podkuliwszy jak psy, |
e a H7
|
| zadarliśmy ku niebu zdumione swe łby. |
e a H7
|
| Albo to kara z niebios spada niczym bat, |
a e
|
| albo w mózgach się miesza, bo kończy się świat: |
a e
|
| oto z ważek żelaznych mknie pocisków grad! |
a H7
|
| Pod tym deszczem z ołowiu zmokliśmy od krwi, |
e
|
| pojęliśmy, nikt z nas nie odejdzie stąd żyw, |
E7 a
|
| gorącymi brzuchami topiliśmy śnieg: |
Fis7 F7 C7 H7
|
| wszak tą rzeź krwawą sprawił nie Bóg, ale człek - |
Fis7 F7 C7 H7
|
| przerwał lecących lot, wstrzymał biegnących bieg. |
a H7
|
| Sforo psów, ty ze stadem mym nie równaj się: |
e
|
| w równej zwadzie nas czeka wygrana. |
E7 a
|
| Wilki my i piękny żywot nasz wilczy jest, |
a e
|
| wyście psy – pieska śmierć wam, pisana! |
C H7
|
| A więc wilczym uśmiechem wrogom śmiejmy się w twarz, |
e E7 a
|
| walcząc już u korzeni z plotkami, |
H7 C7 H7
|
| lecz krwią tatuowany w śniegu lśni podpis nasz: |
a e
|
| nie jesteśmy już więcej wilkami! |
C H7 e
|
| Dalej w las – tam ocalę choć niewielu z was. |
e a H7
|
| Trudniej zabić biegnących, więc w las, wilki w las! |
e a H7
|
| Ocalajcie szczenięta, przynaglajcie swój krok, |
a e
|
| oto pędzę na oczach strzelców pijanych w sztok, |
a e
|
| wilczych dusz poszukując, co zbłądziły gdzieś w mrok. |
a H7
|
| Ci co żyją na obcy brzeg muszą się kryć. |
e
|
| Cóż ja sam mogę? Sam zdziałać nie mogę nic! |
E7 a
|
| Przytępiło mi węch, oczy nie widzą już... |
Fis7 F7 C7 H7
|
| Gdzie jesteście, o wilki, dawni mieszkańcy głusz? |
Fis7 F7 C7 H7
|
| Plemię me żółtookie, gdzieś przepadło jak kurz? |
a H7
|
| Jeszcze ja żyję, ale otaczają już mnie |
e
|
| bestie, co wilczej nie znają mowy! |
E7 a
|
| Oto psy, nasza daleka lecz wspólna krew: |
a e
|
| my je dotąd mieliśmy za zdobycz. |
C H7
|
| A więc wilczym uśmiechem wrogom śmiejmy się w twarz, |
e E7 a
|
| choćby i gnijącymi szczękami, |
H7 C7 H7
|
| lecz krwią tatuowany w śniegu lśni podpis nasz: |
a e
|
| nie jesteśmy już więcej wilkami! |
C H7 e
|
Dodane
03.11.2020
przez Baltazar