Baniola z tygrysem
Piosenka, napisana w drugiej połowie lat sześćdziesiątych w Paryżu, zawiera spolszczone słowa pochodzące z francuskiego języka ulicy:
- baniola - (fr. bagnole) - potocznie: samochód, fura
- flik - (fr. flic) - potocznie: policjant, glina
Określenie „tygrys do baku” nawiązuje natomiast do kampanii reklamowej koncernu paliwowego Esso z roku 1965 pod hasłem „Mettez un tigre dans votre moteur” (włóż tygrysa do silnika).
Wreszcie zostawiany z tyłu „syndykat” to nie syndykat zbrodni, a raczej związek zawodowy (fr. syndicat) – tradycyjnie odgrywający istotną rolę w eskalacji lub gaszeniu niepokojów społecznych we Francji.
Dodane
22.09.2015
przez DX
Maj 1968 we Francji
Piosenka inspirowana jest niepokojami społecznymi we Francji w maju 1968 roku.
Zapoczątkowany jako strajk studencki paryskiej Sorbony, ruch protestu szybko objął cały kraj i wszystkie warstwy społeczne: strajkowały m.in. państwowa kolej SNCF, linie lotnicze Air France, pracownicy teatrów, niemalże cały przemysł metalowy i chemiczny. Samego 10 maja protestujący w Paryżu studenci zbudowali 60 barykad ulicznych.
Wydarzenia te wpisywały się w nurt protestów młodzieży lat 1967–1968 obejmujących wiele państw zachodnich (w tym Polskę!). W przypadku Francji ogólną przyczyną strajków była rosnąca popularność liberalnych i lewicowych postulatów społecznych: liberalizacja uczelni, równouprawnienie kobiet – w tym dostęp do antykoncepcji i aborcji – i idący z tym w parze sprzeciw wobec konserwatywnego i postrzeganego jako autorytarny rządu Charlesa de Gaulla. Jednym z oryginalnych żądań strajkujących studentów z Nanterre było prawo studentów przeciwnych płci do odwiedzania się nawzajem w sypialniach akademików.
Stanisław Staszewski, mieszkający w czasie strajków na emigracji w Paryżu, maluje raczej nieprzychylny obraz protestującej młodzieży, uosobionej w postaci znudzonej i cynicznej Marianny (Marianna to imię kobiety–symbolu republiki francuskiej), szukającej wrażeń na barykadach (O jak klawo, o jaka draka!). Mariannie kibicuje jeszcze bardziej znudzona ciotka Idalia – jej postać bywa interpretowana jako Związek Radziecki, może również chodzić o starsze pokolenie Francuzów o sympatiach lewicowych, żyjące na przedmieściach i z daleka kibicujące strajkującej młodzieży (Wszak dziecko spleen dławi, niech trochę się zabawi | Niech pofika, Nike barykad).
Dodane
12.08.2018
przez DX
