Stół Mordechaja Gebirtiga

Tekst: Anna Kamieńska

Muzyka: Przemysław Gintrowski

Wykonanie: Przemysław Gintrowski, Joanna Trzepiecińska

Od rana padał smutek. Jakbym już zrozumiała wreszcie,	d
że ci, co umarli, umarli naprawdę.	a
Wtedy w drzwiach stanął wysoki głos, fujarki	d
poznałam po wielkich uszach, po oczach wilgotnych i wesołych ustach.	a
Tak wyglądają biblijni aniołowie	d
Przebrani za biednych, przedwojennych stolarzy	a
O których powiada Izajasz: będzie wam pieśń jako noc święta	d
i wesele serdeczne.	d
Który idzie z piszczałką	a
Który idzie z piszczałką	a

Pani się smuci –	a E
powiedział Mardechaj Gebirtig –	a E
a przecież świat jest boży...	a E a
Ja pani zrobię taki kredens,	a E
co w nim zawsze będzie pełno rodzynek.	a E
Po co?	E
Ja pani zrobię krzesło, że usiedzi na nim największy niepokój,	a E a
Ale najlepiej to ja zrobię stół,	a E
taki stół, co sam pisze wiersze,	a E
a jak zechce - może zaśpiewa.	a E a

Miałem dom, ciepłą przestrzeń, trochę dobytku, jak u biednych ludzi.	a G6 F e
Mocno, jak korzeniami drzewa, wrosłem w tę ukochaną biedę.	a G6 F e
I zaraz pełno się zrobiło w domu Mardechaja Gebirtiga	a G6 F e
I jego wiórów jak kędziory wnuka,	a G6
zaśpiewało drewnem prosto z lasu.	F e

Oj, dlaczego wszędzie za nim biegną dzieci?	a G6
Był tu stolarz Gebirtig.	F e
Jeszcze na podwórzu stoi śpiew.	a G6
Ja zaśpiewam po żydowsku,	F
Może sosna polska wytłumaczy.	e a

Już rok: wojny, nieszczęść, udręki,	a
jak przeżyć?	a
jak przetrzymać?	a
Modlitwa nie dociera do namiotu Boga,	d
niebo zamknięte jak serce świata.	d

Pani się modli, ja nauczę się modlić za umarłych	a E A7 a
Panie Boże nasz,	d
bądź pochwalony	A7
za światło drogich oczu,	d
zawsze wiekuiste.	A7
Za jabłko okrągłe,	a E
za deszcz na szybie.	A7 a
Za jedzenie, za wino i chleb.	d A7
Za wesołość przy stole.	d A7
Za powagę dziecka	a
Za ciepło ciała.	E
Za pracę i za zmęczenie.	A7
Za szybki sen.	a
Bądź pochwalony	d A7
za ziemię	d
do chodzenia.	A7

Czy są jeszcze na świecie wiosny?	d
Czy pola są obsiane?	a
Czy cały świat jest jednym wielkim gettem	d
otoczonym murami?	a
Ja zaśpiewam radość wiary i rozpacz i to,	d
czego z żywych nikt nie powie.	a
Pani wie,	a
ja też myślałem, że umarłem.	d
Strach, czy to już?	d
Skrzypnięcie drzwi.	d
Głodna mysz,	d
trwoga, to oni.	d
Ciało zamiera.	d
Na dworze szeleści papierami wiatr.	d
Pora pożegnać się bez słów.	d

Pani płacze, taka łza daremna.	a E a E
Niech to będzie na moją Szifrełe.	a E a
Pani siądzie nad stołem, popłacze,	a E
ja myślałem, jak drogie są łzy, dla tych, co nieopłakani.	a E a E a
Nad moim łóżkiem na ścianie moja córka Szifrełe	a d9
Z samego dna nocy patrzy na mnie, szepce:	F0 a
Tatełe, wiem jak ci ciężko,	C
to już nie potrwa długo,	G
przyjdę do ciebie,	a
Tate.	E

Córeczko, pochowana	a d9
w zbiorowym milczeniu,	a d9
tak mi długo do ciebie.	d9 E a (G7)
Tyle już lat wracam do twojej ostatniej minuty,	C F a C G
aby ci ująć lęku.	F0 E a (E)
Bardziej się boję, ze nie bałaś się wcale,	a d9 a d9
że wierzyłaś do końca ojcu.	d9 E a (G7)
Pamiętaj, ja wrócę, zabiorę cię, uniosę	C F a C G
i przez łoskot wszystkich przerażeń wyciągałaś do mnie małe rączki.	F0 a E
Pewnie tobie jest bliżej do Ojca,	a d9 a d9
bo ty lepiej umiesz milczeć,	d9 E
córeczko.	a (G7)

Może pani wie, gdzie odchodzą domy, gdzie odchodzą ich dusze?	C F a C G
Kto mi da wór zapomnienia na głowę,	F0
kto mi da źródło łez?	a E

Ludzie, niech będzie wesoło,	d F d
rozchmurzcie się ludzie.	d e d
Więcej miłości i wiary,	d F d
więcej nadziei.	d e d
Zło się obmyje, nieszczęście się spierze.	d F d
Tylko to piętno Kaina czerwone,	d e d
Abla krew serdeczna,	d F d
to się nie zmywa!	d e d
Ludzie, niech będzie wesoło,	d F d
rozchmurzcie się ludzie.	d e d
Ludzie, niech będzie wesoło,	d F d
rozchmurzcie się ludzie.	d e d

Gdy wymazane jest wszystko, wtedy dopiero domy zmiecione,	a
cmentarze rozdrapane, imiona wdeptane w ziemię.	a
I żadne tchnienie, żaden wiatr nie zapamiętał języka i głosu, gdy chmura	d
nie przypomni, ani pieśń wzgórza leżącego krzyżem.	d
Gdy w Bogu trudno poznać Boga i prorok Eliasz nie czeka,	a
by w gęstwinie zgubionego chłopca prowadzić do domu.	a
Gdy nie ma nic, nawet napisu, choć tyle tu pokoleń szło do ziemi,	d
że mogłoby przemówić ich językiem źródło.	d

Gdy umilkł tamten płacz i lament,	B
co zdało się, że będzie trwać do końca świata.	A
A tuła się między gwiazdami,	B
a śliwki toczą się po zboczu.	A7
A stęka jabłoń, a przestrzeń ponad Wisłą pęka.	B A
A jak Pani wstanie od tego stołu,	B A
ja odejdę i pomyśli Pani, że mnie nie ma,	B A
że nigdy tu nie było stolarza Gebirtiga.	B A
Nigdy tu jego pieśni...	B A

Krakowie, bądź mi pozdrowiony.	a E F E
Przed domem czeka zaprzężony wóz.	E F a F E
Jak psa mnie gnają stąd.	E a F E
Może ostatni raz cię widzę.	a E F E
Miejsce tak bliskie i znajome.	E F a F E
Na grobie matki wypłakałem serce.	a F a
Ostatnią łzą zwilżyłem kamień ojca.	E F E F E
Święta ta ziemia, w której śpią ojciec i matka,	E
święta ta ziemia, święte dnie i noce.	E
Święte jej cisze, w które idą pokolenia.	E a

Gebirtig szedł pierwszy w tłumie,	a E
otworzył usta od śpiewu,	A7 d
nienawiść	d
zwinięta w kulę ugrzęzła w gardle	A7 d
pieśni.	A7

Gore bracia, gore,	F a E
płonie nasze miasteczko.	E F E
Złe wichry niosą ogień,	E a E
wszystko rwie się i wali.	E F E
Gore bracia wokoło,	a F E
a wy stoicie spokojnie,	E F E
a wy patrzycie, jak gore.	E F E
Gore nasze miasteczko.	E F E
Gore bracia, gore.	a F E
Ratunek w naszych rękach,	E F E
jeśli wam drogie ono.	a F E
Chwyćcie narzędzia, gaście,	E F E
gaście pożar,	E F E
gaście pożar krwią własną.	F E a

Piszę nocą do świtu, nad ranem ciemność.	d a
Kładzie mi łapę na stole, krew ze mnie uszła.	d A7
Mój pusty dom cały skrzypi	d a
i pełny jest nie wiem czego,	d
co wchodzi na nasze miejsce.	d A7
W taką noc, jak dzisiaj, umarli przychodzą we śnie.	d a
Niosą żywym kubek ochłody.	d A7

Kto położy czułe dłonie błogosławieństw	d
na kamieniu którego nie ma?	d

Dodane 10.05.2019 przez Pan_Kmicic4