Piosenki

Próba zebrania w jednym miejscu wysokiej jakości opracowań; ze szczególnym uwzględnieniem materiałów wcześniej niedostępnych lub rozrzuconych w różnych miejscach Internetu i prywatnych zbiorach.

Mój rynsztok, mieszczańskie porządki mam gdzieś
Te mordy obłudne i puste - pal sześć
Wysyłam pijane toasty na świat
I za tych popijam, co we mnie od lat Paweł Wójcik – Toasty

Judyta

Tekst: Jerzy Czech

Muzyka: Przemysław Gintrowski

Wykonanie: Przemysław Gintrowski


Już dopełniła się ostatnia z życia uczt, C d
Otoś zgładzony jest, Holofernesie! B F C
Służebna za mną w ślad z obozu wrażych wojsk C d
Aż do Betulii bram twą głowę niesie. B F C (B F C)
Przedarłam się przez lęk, przez nocy gęstą sieć; C d
Niedługo wstanie świt i czuję jeszcze uścisków twoich brud, B F C B F C
Lecz gra radosny rytm, w piersiach na które chłód C d
Kładzie się dreszczem. B F C (B F C)
O jakże piękna wtedy byłam, a e
Gdy dziki wzrok twój po mnie błądził, F C
I jak wspaniale roznieciłam a e
Płomienie twej pijanej żądzy. F G7
Jak tęsknie chwili tej czekałam, a e
Gdy legniesz winem upojony, F C
I jak cudownie stal błyszczała a e
Ponad twym karkiem obnażonym! F G7
Tyś, głupcze, wierzył w to, że szczery jest mój hołd, C d
Gdy padłam ci do stóp, Asyryjczyku! B F C
A ja modliłam się, by nie zadrżała dłoń, C d
By mi Zastępów Pan miecz zemsty wykuł! B F C (B F C)
A pamięć trawił wciąż umierających krzyk C d
I głodnych dzieci płacz nad moim miastem, B F C
Lecz uśmiech szczelnie krył mych uczuć cały mrok, C d
By ci zesłała śmierć ręka niewiasty. B F C (B F C)
Jak łatwo cię, mocarzu, zmyli, a e
Ten, kto z pokłonem kornym idzie, F C
Bo im kto niżej głowę chylił, a e
Tym bardziej będzie nienawidzić! F G7
Nienawiść w piękny kształt wyrosłą a e
Chciałeś w namiocie swoim gościć, F C
Lecz od tych, którym przemoc niosłeś, a e
Ty nie spodziewaj się miłości. F G7
Już dopełniła się ostatnia z życia uczt, C d
Otoś zgładzony jest, Holofernesie! B F C
Służebna za mną w ślad z obozu waszych wojsk C d
Aż do Betulii bram twą głowę niesie. B F C (B F C)

Dodane 05.09.2014 przez PrzemekL

Nagranie

Otoś zgładzony jest, Holofernesie

Utwór inspirowany jest historią Judyty – tytułowej bohaterki jednej z ksiąg Starego Testamentu.

Księga Judyty opowiada o najeździe wojsk asyryjskich na Izrael, który niedawno odzyskał suwerenność. Na czele wojsk napastników stanął najbardziej zaufany i doświadczony dowódca króla Nabuchodonozora – Holofernes. Armia Asyryjczyków pod jego dowództwem rozpoczęła oblężenie miasta Betulia, które stało na drodze do ekspansji w głąb Judei. Po 34 dniach walki, gdy Izraelici nie mogli już sprostać przewadze najeźdźców, młoda i piękna wdowa Judyta postanowiła sama obronić swoje miasto.

Pod osłoną nocy odważna niewiasta przedostała się do obozu wroga wraz ze swoją niewolnicą. Gdy Judyta stanęła przed obliczem Holofernesa, dowódca zakochał się w kobiecie; oczarowany jej urodą zabrał ją do swojego namiotu, w którym przebywali razem przez trzy dni. Czwartego dnia Holofernes wystawił wielką ucztę, na której się upił. Judyta wykorzystała okazję i pozbawiła go życia, ucinając mu głowę:

[4] I odeszli wszyscy od [Holofernesa], a w sypialni nie pozostał nikt od najmniejszego do największego. Wtedy Judyta przystąpiła do jego łoża (...) [6] I podeszła do słupa nad łożem przy głowie Holofernesa, zdjęła jego miecz ze słupa, [7] a zbliżywszy się do łoża ujęła go za włosy i rzekła: «Daj mi siłę w tym dniu, Panie, Boże Izraela!» [8] I uderzyła go dwukrotnie z całej siły w kark, i odcięła głowę.

Po zabiciu wodza najeźdźców Judyta schowała jego głowę w koszu i powróciła ze swą niewolnicą do Betulii. O świcie wywieszono głowę na murach miasta. Gdy ujrzało ją wojsko asyryjskie, uciekło w popłochu, a Izraelici rzucili się w pogoń za agresorami i ich rozgromili, kończąc tym samym wojnę.

Bohaterska Judyta okryła się sławą i uwielbieniem ludu, które trwały aż do jej śmierci w sędziwym wieku 105 lat.


Dodane 05.01.2019 przez Pan_Kmicic4

Nuty

comments powered by Disqus