Otoś zgładzony jest, Holofernesie
Utwór inspirowany jest historią Judyty – tytułowej bohaterki jednej z ksiąg Starego Testamentu.
Księga Judyty opowiada o najeździe wojsk asyryjskich na Izrael, który niedawno odzyskał suwerenność. Na czele wojsk napastników stanął najbardziej zaufany i doświadczony dowódca króla Nabuchodonozora – Holofernes. Armia Asyryjczyków pod jego dowództwem rozpoczęła oblężenie miasta Betulia, które stało na drodze do ekspansji w głąb Judei. Po 34 dniach walki, gdy Izraelici nie mogli już sprostać przewadze najeźdźców, młoda i piękna wdowa Judyta postanowiła sama obronić swoje miasto.
Pod osłoną nocy odważna niewiasta przedostała się do obozu wroga wraz ze swoją niewolnicą. Gdy Judyta stanęła przed obliczem Holofernesa, dowódca zakochał się w kobiecie; oczarowany jej urodą zabrał ją do swojego namiotu, w którym przebywali razem przez trzy dni. Czwartego dnia Holofernes wystawił wielką ucztę, na której się upił. Judyta wykorzystała okazję i pozbawiła go życia, ucinając mu głowę:
[4] I odeszli wszyscy od [Holofernesa], a w sypialni nie pozostał nikt od najmniejszego do największego. Wtedy Judyta przystąpiła do jego łoża (...) [6] I podeszła do słupa nad łożem przy głowie Holofernesa, zdjęła jego miecz ze słupa, [7] a zbliżywszy się do łoża ujęła go za włosy i rzekła: «Daj mi siłę w tym dniu, Panie, Boże Izraela!» [8] I uderzyła go dwukrotnie z całej siły w kark, i odcięła głowę.
Po zabiciu wodza najeźdźców Judyta schowała jego głowę w koszu i powróciła ze swą niewolnicą do Betulii. O świcie wywieszono głowę na murach miasta. Gdy ujrzało ją wojsko asyryjskie, uciekło w popłochu, a Izraelici rzucili się w pogoń za agresorami i ich rozgromili, kończąc tym samym wojnę.
Bohaterska Judyta okryła się sławą i uwielbieniem ludu, które trwały aż do jej śmierci w sędziwym wieku 105 lat.
Dodane
05.01.2019
przez Pan_Kmicic4
