| Od wielu dni wiatr okręt pchał |
e G
|
| przez toni czerń i piany biel, |
D e
|
| aż nasz kapitan wskazał w dal |
e G
|
| i krzyknął: "chłopcy! Oto cel!" |
D H
|
| I w oczach nam zawitał lęk |
C D e D e
|
| i w krtani mi wstrzymało dech, |
C D e D e
|
| bom płynął wierząc w złota brzęk, |
C D e D e
|
| choć rejs ten zawsze ścigał pech. |
C D e
|
| Bo statek nasz płynie aż na morza skraj, |
e D e
|
| a nasz kapitan ślepo wierzy, że |
G D G
|
| za krańcem świata czeka piekło albo raj |
a H C D G
|
| i tylko czemu nas tam zabrać chce? |
a H e
|
| Ten rejs miał wszak zwyczajny być |
e G
|
| i nic nie wskazywało, że |
D e
|
| ujrzymy horyzontu nić, |
e G
|
| jak na spotkanie łajby mknie. |
D H
|
| Kapitan krzyknął: "żagle staw! |
C D e D e
|
| przekroczyć pora morza kres! |
C D e D e
|
| Poznamy na czym stoi świat |
C D e D e
|
| i jaki cel istnienia jest!" |
C D e
|
| Bo statek nasz płynie aż na morza skraj, |
e D e
|
| a nasz kapitan ślepo wierzy, że |
G D G
|
| za krańcem świata czeka piekło albo raj |
a H C D G
|
| i tylko czemu nas tam zabrać chce? |
a H e
|
| Już brzmiał nam w uszach straszny huk, |
e G
|
| gdy patrzyliśmy, jak wśród fal |
D e
|
| toń morska się wygina w łuk |
e G
|
| i spada w niezgłębioną dal. |
D H
|
| Bez ruchu stałem niczym maszt, |
C D e D e
|
| choć nas do lin kapitał gnał, |
C D e D e
|
| bo śmierć już śmiała nam się w twarz, |
C D e D e
|
| a każdy z nas żyć jeszcze chciał. |
C D e
|
| Bo statek nasz płynie aż na morza skraj, |
e D e
|
| a nasz kapitan ślepo wierzy, że |
G D G
|
| za krańcem świata czeka piekło albo raj |
a H C D G
|
| i tylko czemu nas tam zabrać chce? |
a H e
|
| Aż zakrzyknąłem: "cała wstecz!" |
e G
|
| i rzuciliśmy się do lin. |
D e
|
| Popchnąłem kapitana precz, |
e G
|
| skręcając ster wśród wiatru drwin. |
D H
|
| Kapitan wrzeszczał: "dosyć, stać! |
C D e D e
|
| Ta szansa nie powróci już! |
C D e D e
|
| Czyż nikt z was nie chce prawdy znać, |
C D e D e
|
| co kryje się za krańcem mórz?" |
C D e
|
| Bo statek nasz płynie aż na morza skraj, |
e D e
|
| a nasz kapitan ślepo wierzy, że |
G D G
|
| za krańcem świata czeka piekło albo raj |
a H C D G
|
| i tylko czemu nas tam zabrać chce? |
a H e
|
| Kapitan wstał i walczyć chciał, |
e G
|
| a szarpał się jak dziki koń, |
D e
|
| więc spętaliśmy go na schwał |
e G
|
| i w morską cisnęliśmy toń. |
D H
|
| Już na krawędzi statek mknął |
C D e D e
|
| i nie wiem, kto nas wtedy wiódł, |
C D e D e
|
| że dało się obrócić go |
C D e D e
|
| i uciec z tych przeklętych wód. |
C D e
|
| Bo statek nasz płynął aż na morza skraj, |
e D e
|
| a nasz kapitan ślepo wierzył, że |
G D G
|
| za krańcem świata czeka piekło albo raj, |
a H C D G
|
| ale już nas tam nie zabierze, nie! |
a H e
|
| Wróciwszy na kochany ląd, |
e G
|
| przeklęty sprzedaliśmy jacht. |
D e
|
| Ze złotem każdy odszedł stąd, |
e G
|
| pożegnaliśmy przygód smak. |
D H
|
| Bo pieprzyć prawdę, pieprzyć świat, |
C D e D e
|
| cel życia i przed śmiercią strach, |
C D e D e
|
| gdy złota mam na wiele lat, |
C D e D e
|
| a w ustach czuję rumu smak! |
C D e
|
| I tylko nocą mnie nawiedza morza skraj, |
e D e
|
| a sen przerywa myśl natrętna, że |
G D G
|
| na końcu życia czeka piekło albo raj |
a H C D G
|
| i każdy dzień do tego celu zbliża mnie, |
a H e
|
| i każdy dzień do tego celu zbliża mnie. |
a H e
|
Dodane
04.11.2020
przez Baltazar