| Żył raz sobie lud, | a E a |
| dziś, czy w dawnych czasach; | d a |
| w pięknych mieszkał lasach, | d a |
| miał wszystkiego w bród. | F E a |
| Dbał o niego Bóg | a E a |
| ziemi i przestworzy, | d a |
| który wszystko stworzył | d a |
| dla tych swoich sług. | F E a |
| Lud mu wdzięczny był, | F G a |
| w zimę więc, czy w lato | F G a |
| dziękował mu za to | F G a |
| i w pokoju żył. | F E a |
| Aż zakrzyknął ktoś: | a E a |
| „Czy Bóg rządzi nami? | d a |
| Damy radę sami! | d a |
| Dzisiaj mówię dość!” | F E a |
| Lud zakrzyknął: „Hej! | a E a |
| Masz zupełną rację! | d a |
| Stwórzmy demokrację, | d a |
| żyć nam będzie lżej!” | F E a |
| Więc najstarszy klan, | F G a |
| aby w tym zachwycie | F G a |
| myśl wprowadzić w życie, | F G a |
| stworzył wielki plan: | F E a |
| „Nadszedł przemian czas: | a E a |
| wybudować trzeba | d a |
| wieżę aż do nieba, | d a |
| zniszczyć stary las.” | F E a |
| W pocie swoich czół | a E a |
| wykopali dziury, | d a |
| powznosili góry, | d a |
| rozbrzmiał stukot kół. | F E a |
| Nazwozili piach, | F G a |
| drewno i kamienie. | F G a |
| Nie minęło mgnienie, | F G a |
| zaczął rosnąć gmach. | F E a |
| A następnie ku | a E a |
| dobru tej budowy | d a |
| wprowadzono nowy, | d a |
| świetny podział ról: | F E a |
| Urzędnicy na | a E a |
| tłustych tyłkach siedzą, | d a |
| przebieg robót śledzą, | d a |
| liczą ceny szkła. | F E a |
| Robotnicy – cóż – | F G a |
| wymachują młotem, | F G a |
| zlani gęstym potem, | F G a |
| w gardłach mają kurz. | F E a |
| Rośnie z wieżą tą | a E a |
| dobrobyt narodu, | d a |
| lecz – o dziwo – z głodu | d a |
| już niektórzy mrą. | F E a |
| I gdy nazbyt schudł, | a E a |
| wyruszył na koniach, | d a |
| walczyć z mieczem w dłoniach | d a |
| o swe prawa lud. | F E a |
| Ale władze wnet | F G a |
| krwawo bunt stłumiły, | F G a |
| ludzi powiesiły, | F G a |
| koniom zbiły grzbiet. | F E a |
| To wzbudziło szmer | a E a |
| wśród obrońców zwierząt, | d a |
| w wieży zaś kwitł nierząd, | d a |
| co burzyło kler. | F E a |
| Trwał też straszny spór | a E a |
| czy to na czerwono, | d a |
| czy też na zielono | d a |
| pomalować mur. | F E a |
| I problemy te | F G a |
| podział wywołały, | F G a |
| partie więc powstały: | F G a |
| A, B, C i D. | F E a |
| Na nic im się zdał | a E a |
| zamiar pojednania – | d a |
| każdy swego zdania | d a |
| tylko bronić chciał. | F E a |
| Rozbrzmiał buntu zew, | a E a |
| chwycili maczety, | d a |
| bomby i rakiety, | d a |
| polała sie krew. | F E a |
| Padał trupem wróg, | F G a |
| pożar się rozszerzał, | F G a |
| zwaliła się wieża, | F G a |
| rozbrzmiał wielki huk! | F G a |
| A gdy opadł kurz, | a E a |
| niedobitki ludu | d a |
| owocu swych trudów | d a |
| nie ujrzały już. | F E a |
| Leży dymiąc gróz | a E a |
| na pustkowiu równo, | d a |
| z wszelkich planów gówno, | d a |
| a na dworze mróz. | F E a |
| „Winien temu Bóg!“ | F G a |
| - podniósł lud okrzyki - | F G a |
| „Zmieszał nam języki | F G a |
| i nasz zburzył trud!” | F E a |
| Na nic zdał się płacz - | a E a |
| - odszedł w cztery strony | d a |
| ludek rozproszony, | d a |
| został ruin plac. | F E a |
| Nie ma lasu już, | a E a |
| wieży okazałej, | d a |
| idei wspaniałej | d a |
| i szczęśliwych dusz. | F E a |
| Lecz uważaj, bo | F G a |
| może zaraz nawet | F G a |
| twoja wieża Babel | F G a |
| rozsypie się w proch! | F G a |
Dodane 18.10.2020 przez Baltazar