| On padł kopytami szybkimi w bruk wbity | a |
| Przemknęły, trzask żeber i spokój | e G a |
| A wszyscy mówili – on bytem zabity | a G |
| Rodzinie on solą był w oku | G e a |
| Pieśń życia co płuca na strzępy mu rwała | a |
| Miłością w niej wszystko dyszało | e a |
| A wszyscy mówili – choroba zżerała | a G |
| Nikczemne i słabe to ciało | G e a |
| On żył w samotności, bezgwiezdna ponowa | G F |
| Spowiła go z wyroku losu | G C |
| A wszyscy mówili – po prostu zwariował | d C d a |
| Śmierć – czyż to na życie jest sposób | d G e a |
| W nim ból bezgraniczny rozgorzał jak rubin | a |
| Wśród tych, co zapadli na śpiączkę | e a |
| A wszyscy mówili - alkohol go zgubił | a G |
| On umarł na białą gorączkę | G e a |
| Wciąż twarzą w twarz z losem okrutnym na nowo | G F |
| Na beton wraz z piórem, do błota | G C |
| A wszyscy mówili - tak skończyć ze sobą | d C d a |
| To absurd, to zwykła głupota | d G e a |
Dodane 16.02.2012 przez DX