| Niezmiennie, nieodmiennie, codziennie mnie wzrusza | a e a e |
| Dziewięć tysięcy wersów „Pana Tadeusza”. | a G F E |
| Ich ogrom, ładność, blask i mrok łaskawie lśniące | a G F E |
| Spadają na mnie niczym gwiazdy spadające. | a e a e |
| Przywykłem, przygnieciony ważką ich lekkością, | C G C G |
| Mieszać nierzeczywistość ich z rzeczywistością, | C G C G |
| Tak, iż mych zmysłów zestaw w rym się trwale wgryzł: | E a d E |
| Wzrok, dotyk, węch, smak, słuch i nawet szósty zmysł. | E a d E a |
| Gdy w środku środka lokomocji miasta środkiem | a e a e |
| Jadę, mam omam, żem jest het, za Nowogrodkiem; | a G F E |
| Dzicz wkoło, ja wesoło wędruję przez chaszcze; | a G F E |
| Wtem z chaszczy niedźwiedź straszny paszczą na mnie klaszcze. | a e a e |
| Ubiwszy go, jem bigos, który się wyrabia | C G C G |
| Z kapusty, w której się uprzednio czołgał Hrabia; | C G C G |
| Róg wpada w ucho, bigos w brzucho, wódka w krtań; | E a d E |
| Po wódce niczym mrówka biorę się do pań. | E a d E a |
| Kto się w tych dań obfitość wwąchasz oraz wsłuchasz, | a e a e |
| Pojmiesz, że Pan Mickiewicz wielki to był kucharz, | a G F E |
| Który, niezestawialne zestawiając smaczki, | a G F E |
| Z polskich bebechów zrobił narodowe flaczki. | a e a e |
| Zbigosił je i zbiesił, czyniąc sztuki osią; | C G C G |
| Popieprzył Telimeną, polukrował Zosią; | C G C G |
| Wydestylował ducha pszenno-żytnich strzech | E a d E |
| I tak Robaka zalał, że zapiera dech. | E a d E a |
| Lecz cóż ja – podczas naszych obcesowych czasów, | a e a e |
| Żądz niskich, średnich płac i wysokich obcasów, | a G F E |
| Gdy świat przebiera miarkę, zdążając do kreski, | a G F E |
| Czuję się sam jak niedźwiedź głupi i litewski. | a e a e |
| Lub jak szlachecka mucha gnuśna, eleacka, | C G C G |
| Którą Wojskiego packa rozpłaszcza znienacka. | C G C G |
| Lub jak otarta z wąsów Sędzi słona łza – | E a d E |
| Szczęściem, wbrew pandemonium, „Pan Tadeusz” trwa. | E a d E a |
Dodane 03.11.2020 przez Baltazar